Interfolio fotoblog: Carevo

Zaczęło się lata temu, dokładnie w 2006 pierwszy raz pojechałem do odległej Bułgarii. Pamiętam ciągnącą się podróż, strach na granicy rumuńskiej, która nie była jeszcze w Unii, wszystko nowe i nieznane na miejscu. Cyrylicę i problemy w porozumiewaniu. I tą niesamowitą radość, gdy już stanąłem na gorącym piasku na wpół dzikiej plaży w Nestinarce. I to pierwsze wejście do morza – jakże inaczej się czułem porównując pełne odwagi i desperacji zanurzenia w Bałtyku. Już wtedy wiedziałem, że kiedyś tu wrócę.

I bardzo szybko spotkałem Encia – szefa ośrodka, kierownika, właściciela, hydraulika, elektryka, budowlańca, piekarza, opiekuna, kaowca, marynarza, trenera i w końcu najważniejsze – przyjaciela. Nie sposób opisać go tutaj, ta osoba wraz z Christinką – jego żoną zasługuje na osobny wpis.

W tym pierwszym roku biegałem z aparatem jak szalony. Wszystko było nowe, inne od tego, co już znałem, piękne, wyjątkowe. Spacery po skałkach, charakterystyczna puma po lewej stronie plaży, fantastyczny widok z knajpki na górze. Jak kiedyś napisałem – gdy już sobie umrę to będzie widok z mojego pokoju w niebie. Te magiczne wschody słońca, wylegiwanie się na plaży, kąpiele w morzu. Morzu gorącym, czystym, bezpiecznym. Nigdy nie zapomnę jak z Romenem popłynęliśmy do latarni. To było szalone! Widzę te ogromne meduzy jeszcze dziś. I jak sobie przypomnę ten wybryk, to jestem szczęśliwy, że nie zostaliśmy tam w morzu na zawsze. I roślinność, jakże inna od naszej polskiej. Nasycona zieleń, niespotykane kwiaty, egzotyczne owoce. Wszystko było takie nowe i zaskakujące

Spacery do Careva, które było oddalone od naszej bazy o pół godziny drogi. Lub przejazdy Dżambo Dżetem – to było to!:) I tam błąkanie się po straganach, smętne spacery w centrum miasta, by choć na chwile odpocząć od plażowej rutyny. Lub też wyjścia na dyskotekę, która zaczynała się o północy. I tupanie do tylko bułgarskich melodii.

Lata mijały, powoli zaczynałem się tu czuć jak u siebie, witałem się z kierowcą autobusu, ratownikiem, sprzedawcą kukurydzy, kelnerką w knajpce. Ale przede wszystkim to rzesza ludzi, których miałem okazję tutaj poznać, spędzać z nimi czas, dzielić niesamowite wspomnienia. To oni wraz z Enciem czynili to miejsce magicznym i niezapomnianym. I te niekończące się operatywki, spotkania na balkonie, dyskoteki na świetlicy mieszały nam noce i dni. Czarodziejka rakija i czarnoksiężnik black ram byli naszymi przyjaciółmi. Widzę te uśmiechnięte miny chłopaków, gdy podjeżdżaliśmy autobusem pod hurtownię, zostawiając ją z dużymi brakami.

Nocne kąpiele w morzu, gdy graliśmy w piłkę moimi spodenkami, puszczanie lampionów, które uciekały gdzieś w stronę gór, siatkę na plaży, w której niestety byłem najgorszy. Ileż wspomnień tam zdobyłem! Balkony! Tam się toczyło nocne życie.

Przychodzi kiedyś Marcin z pretensjami, bo on miał być tam dwa tygodnie a ja go oszukałem. Przestraszyłem się, bo to wiadomo co człek ma na myśli – a on; ja tu pamiętam tylko 3 dni! Tak, tam czas płynie zdecydowanie inaczej.

Siedzę w knajpce na górze, sączę sobie rakiję z colą i patrzę na turkusowe morze, ludzi spacerujących po plaży i morzu, gdzieś jakiś szalony banan ze szczęśliwcami, którzy mieli czas na niego pójść. Nawet nie gadam z nikim, rozkoszuję się tym widokiem, bo wiem, że to najpiękniejsze miejsce na ziemi. Zostanie mi na zawsze. Razem z tymi wspomnieniami, których mi nikt nie zabierze.