Wschód słońca w Zaklikowie

Strasznie dawno temu Zaklików był magicznym miejscem. Początek wakacji ściągał mnie Na Kopiec, gdzie  spędzałem fantastyczny czas z dzieciakami. Codzienne spacery nad zalew, kąpiele, niekończące się zabawy. I długie wieczory. Wieczory, które niejednokrotnie łączyły się z szybko nastającym wakacyjnym świtem. To właśnie Zaklików pokazał mi magię wschodów słońca. Budzący się dzień, wyłaniające się z mroku ciepłe kolory, co rusz inne odgłosy ptaków i cisza i spokój... I ja sam na sam z moimi myślami. I cisza... I do dziś pamiętam uczucie zachwytu i piękna, które mną zawładniały. Z każdą minutą świat był inny, piękniejszy, wszystko było nowe, jakby to się działo po raz pierwszy. Dla mnie wszystko to było inne, nowe, po raz pierwszy, drugi, piaty, dziesiąty. I za każdym razem równie niewyobrażalne dla mojego młodego, pełnego zachwytu uczucia estetyki. 

Tak, Zaklików zaczarował mi wyobraźnię i namalował przyszłe kolory dalekich podróży. Ostatnim razem pojechałem tam lata temu. Pamiętam jak dziś, wydarty z łóżka z kołdrą Bartek, Bulas trzymający gotowe do działania aparaty z kliszami, chyba wciąż jeszcze maluszek, który zawoził nas w najciaśniejsze miejsca.  I te same dreszcze, pojawiające się z każdym mocniejszym promieniem światła, z każdym krzykiem ledwo obudzonego ptaka. I nasłuchiwanie, czy Bartek się obudził i płacze w samochodzie. 

Po blisko 30 latach znowu tam wróciłem. Zobaczyć wschód poza domem - wyzwanie wymyślane przy okazji tworzenia kalendarza rodzinnego od razu zaprowadziło mnie myślami do tego miejsca. Cichego , spokojnego jak przed laty. I te same barwy, to samo wyczekiwanie, wpatrywanie się w coraz jaśniejszy horyzont. Spacerowałem i szukałem tamtych chwil, tamtego zachwytu. I... nie mogłem odnaleźć. Lata minęły, dużo zdążyłem przeżyć i zobaczyć. Słońce wstało, dzień nastał. I stało się. Pierwsza zroszona  pajęczyna przywołała tamte wspomnienia, płonące od przesłonecznienia mgły znów zaczarowały krajobraz, oczy zaszkliły, aparat oszalał. Znowu robię zdjęcia. Jest pięknie. Dzięki Boże, że tu jestem!